Sunday, October 11, 2009

යාළුයි අපි යාළුයි
හැමදාමත් අපි යාළුයි
පාළුයි මට පාළුයි
ඔයා නැතිව මට පාළුයි....
හිනාවෙන්න..... හැමෝම කැමතියි. කවුරුත් කැමති නැහැ අඬන්න. ජීවිත කාලයම හිනාවෙලා ඉන්න පුළුවන් නම් ඒක කොච්චර හොදද? ඒත් හැමදාම හිනා වෙලා ඉන්න පෙරුම් පිරූ මගේ හිත ළඟ හිනාව රැදුණේ හරිම ටික කාලයයි. කදුළු කථාවක් අහන්න අපි කවුරුත් කැමති නැහැ. ඒත් මට කියන්න තියෙන්නෙත් දුක්බර කථාවක්මයි.සිනාව ජීවිත කාලයටම ළං කර ගන්න හිතුව මගේ ජීවිතයට දුක ළං කළ ඒ දුක්බර අතීත කථාව අදත් මම සිහිපත් කරන්නේ දෙනුවනට නැගෙන කදුළු බිදු පිසලමින්...
ලලිත් අයියා... මගේ ආදරණීයම ලලිත් අයියා... මගේ ජීවිතය පුරාම විහිදිලා පැතිරිලා තිබුණු ආත්මීය සෙවනැල්ල ,ආත්ම ගණනක් පෙරුම් පුරලා මට හමු වූ සුන්දරම මිනිසා,මම ඒ ඇස් දෙක ළඟ නැවතුණේ සසර පුරුද්දකට වෙන්න ඇති.තවත් කල්ප කාලයක් එකට ඉන්න අපි අපිටම ගිවිස ගත්තෙත් ඒ සසර පුරුද්දටම වෙන්න ඇති.ඔයාගේ සුරතේ එල්ලිලා මම කොච්චර දුර ගමනක් යන්න සූදානමින් සිටියාද ? කලාතුරකින් හිනාවෙන ඔයාගේ මුහුණ දිහා බලාගෙන ඉන්න මම හරිම ආසයි.පැය ගණන් ඔයා මා ළඟටම වෙලා සිටියා. වදනක් හෝමුවින් නොකියා.දිනක් වුණත් ඔයා ඉදීවි කථා නොකරම.ඒත් ඔයාට ඕන වුණා මම ඔයා ළඟ ඉන්නත් ඔයා කථා නොකරන තරමටම මම කථා කරන්නත්.ආදරය ගැන ජීවිතය ගැන දහසක් හීන අපි මැව්වා.
සුන්දර ආදර කථාවක් කෙළවර දහසක් පාර්ථනා පොදි බැඳගෙන ලස්සන ලෝකයකට දොරගුළු විවර වූ ඒ දවස 2000 මාර්තු 04 වෙනිදා.ආත්මයෙන් ආත්මයට මගේම කියලා සිතූ දයාබර සෙනෙහසක් මගේ හිතට තුරුළු කර ගත්ත එදා මම පිය මැන්නේ ශක්තිමත් දෑතක රැකවරණයට වාරු වෙමින් .සිත වැළඳගත් ඒ දයාබර සෙනෙහස ලබන්න මම සසර පුරා පෙරුම් පුරන්න ඇති.
ඔහු... මගේ දිවි මඟ තුළ මා දුටු පරමාදර්ශීම පුද්ගලයා... මගේ නොනිමි සෙ‍‍නෙහස විය.ආදරය සොම්නස කැටි කර ගත් දෙනෙතින් මම ඒ දිනයේ ඔබ දෙස බලා සිටියෙමි. අපේ දෑඟිලි එක් වූ ඒ සොඳුරු දින අධිකාරි ලත් නාවික හමුදා නිළධාරියෙකු සමඟ අතිනත ගැනීමේ සියුම් ආඩම්බරයක්ද මසිත විය.ඔබේ කැදැල්ලේ පතිනිය වීමේ සොඳුරු ආශාව මල් ඵල ගැණුනු ඒ මොහොත මසිතට දරා ගත නොහැකි තරම් විය. ආදරය උතුරා යන දෙනෙතින් ඔබ මා දෙස බලා සිටියේය. සතුට දෝරේ ගලා යත්දී ඔබේ පුළුල් උරහිසේ හිස හොවා ඔබගේ සුදු පැහැ අභිමානවත් නිළ ඇඳුම කඳුළින් පෙඟී යන තුරු මා හැඬුවෙමි. අපමාණ සෙනෙහසකින් ඔබ මා තුරුළු කර ගත්තේය. ඔබ සෙවනේ දැණුන රැකවරණය මෙතෙකැයි පහදා දිය නොහැක.
සිනහවටම දොර හැරුණු අප කැදැල්ලට කඳුළ ආගන්තුක විය. සිත තැවුණේ මා දමා ඔබ රාජකාරියට යන විටදීය. සැතපුම් ගණනක දුරකදී වුව ඔබ මා ළඟම විය. "දයාබර දිල්" සමුදුරක ආදරය කැටි කර ඔබ නිරතුරු මා අමතන සොඳුරු වදන එය විය.
මහ මෙරක ආදරය ඔබ පත් ඉරු මත අකුරු කළේය. දිනක් හැර දිනක් මවෙතට ලද ඒ හසුන් පත් තුළ අපමණ සෙනෙහසක් ගැළපී තිබුණි. ඔබේ සෙනෙහස සොඳුරු වදන් වැල් ඔස්සේ මා සවනට ඔබ දිනකට කිහිප වරක් මුසු කළේය. විඩාබර දිවා කාලය අවසන ඔබ නිදි යහනට පිය මැන්නේ සුවබර නින්දකට නොව පැය ගණන් වරු ගණන් දුරකථනය ඔස්සේ මා හා දෙඩීමේ ආශාවකිනි. "එදිරි නිදා ගන්නේ මුහුදට ගියාම විතරයි..." දිනක මිතුරකු කළ සරදමක් ඔබ මා හා පැවසුවේ මා නෙතින් ඔබ නෙත් සඟවා ගනිමිනි. පියෙකුගේ රැකවරණය, සොයුරකුගේ විමසිලිමත් ආදරය, සැමියෙකුගේ සොඳුරු සෙනෙහස ඔබ තුළින් අපූරුවට අත් වින්දෙමි. ඉදින් ජීවිතය සුන්දරද මෙතරම් .... සිය දහස් වරක් මට සිතුණි.
දින ගෙවිණි. පුංචි අමුත්තෙක් පැමිණුනි. පුතු පැටියෙක්... සිඟිත්තා දුටු ඔබේ දෙඇස තෙත් වූ බව මට පෙණුනි. ඉදින් ඔබේත් මගේත් ආදරයේ සොඳුරුතම සිහිවටනය ... පුංචි පුතු ...කැදැල්ල සුවඳවත් කළේය. ‍සෙනෙහස ඉතිරිණි. පුතු පැටියා තුරුළු කර ගත් ඔබ මා දෙස හෙළුවේ සාඩම්බර බැල්මකි. පියෙකුගේ සිතෙහි ඇතිවන දරු සෙනෙහස එදා මම අත් දුටුවෙමි.
යළිත් දින ගෙවිණි. පුංචි අමුත්තෙකු පැමිණුනි. දෝණි බබා... එවර නම් ඔබ මා දෙස හෙළුවේ කෘතතාපූර්වක බැල්මකි. දිවිය සම්පූර්ණ විය. සිඟිත්තන් දෙදෙනා තුරුළු කර ගත් ඔබ තුළ ලොවම ජය ගත් විලාශයක් විය. මා මැවූ සොඳුරු සිහින දෑස් අද්දර සැබෑ වෙද්දී මසිතට දැණුනු සතුට නිම් හිම් නැති විය. දින සති මාස බවට පත් වී වසරින් වසර ගෙවිණි. මා සහ සිඟිත්තන් දෙදෙනා ඔබට ඇස ගැසෙන මානයේ සිටිය යුතු යයි ඔබ හැඟීම විය. දෙවරක් නොසිතාම මම ඔබට එකඟ වීමි. පෙරදීට වඩා ඔබ උණුසුම රැකවරණය ඇවැසි බව මටද දැනෙමින් තිබුණි.
තිකුණාමලය නාවික හමුදා නිළධාරි නිවස්නයක් අපේ තාවකාලික ලැඟුම්පලක් විය. කුරුළු කැදැල්ලක සෙහනහස ආදරය උතුරා යමින් තිබුණි. සිඟිත්තන් දෙදෙනා අපගේ ජීවිත ආලෝකමත් කළ මිණි පහන් විය. ඒ මිණි පහන් එළිය මැද අපි අඳුර නොදුටුවෙමු. ඇතැම් සන්ධ්‍යා කාල වල සිඟිති සුරතල් විඳිමින් දරු පැටවුන් දෙදෙනා මැදි කර ගත් ඔබ , මා තුරුළු කර ගත්තේය. නිල් පාට අහස අළු පාටට හැරී ඉර ඈත ක්ෂිතිජයේ සැඟවී යන තුරුත් ඔබ එදෙස බලා සිටියේය. එවන් විටකදී සිත පහන් කරවන සැනසුමක ඉරියව් ඔබ තුළින් මම දුටුවෙමි. ගෙවුණු එවන් සන්ධ්‍යා වලදී ඔබ දෙතොලඟ වූ මුණු මුණුව අදද මා සවනත රැව්පිළිරැව් දේ.
" සීත අරණේ සුපුල් නා මල
සුවඳ ගැල් වූ ජීවිතේ
සීත හිමගිර සීත නොදැනේ
දැනේ උණුසුම ආදරේ..."
‍‍පෙර ආත්මයක අප කළ පව කිමෙක්ද?අදද මට සිතා ගත නොහැක. සියල්ල උඩු යටිකුරු වීමට ගතවූයේ එතරම් කාලයක් නොවේ. එම සිදුවීම සිහිපත් කිරීමට තරම් පැහැදිලි මතකයක් අදද මා සතුව නැත. ඇසූ දුටු දේ ගැළපීමට අදද මා අපොහොසත්ය. මා දන්නේ ඔබ මගෙන් දුරස් වූ බව පමණි. ටික කලකට ඔබ දුරස් වූ බව පමණි. සොයමි... බලා හිඳිමි.... ඔබ කොහේද? ඔබ එන්නේ කවදාද? දනිමි.ඔබ මා දමා නොයන බව. ඔබ මා සවනතට කෙඳිරූ වදන් මා විශ්වාස කරමි. මා ඔබ හැර ගියත් ඔබ මා හැර නොයන බව මම දනිමි. ආදරය උණුසුම රැගෙන ඔබ එනතුරු මා බලා හිඳිමි.
"ඔබ එන්න..
ඔබ ඇවිත් යන්න එන්න....."‍
ඒ අවාසනාවන්ත සිදුවීම මා දන්නා පමණින් මෙසේ අකුරු කරමි.

ta Èkh 2006-05-11 fjksodh' nqÿrcdKka jykafiaf.a f;u`.=, isÿ jQ W;=ï fjila fmdfydh Èkhg fmr Èkhhs' fldudKv¾ tÈßisxy we;=¿ keúhka /.;a p-418 fõ. m%ydrl fvdard hd;%dj W;=re uqyqfoa ixpdrh lrñka ;snqKs' ;%ia;jd§ hd;%d YS% ,xldjg uqyqÈka meñKSu fyda msgj hdu je p-418 යාත%dfõ wK foK ks


ඉදින් දින ගෙවෙයි. සිඟිත්තන් දෙදෙනාත් මමත් ජීවිතයට මුහුණ දෙන්නෙමු.
මේ අතරතුරදී අපූරු මිනිසෙකු ඇසුරේ පරිගණක අධ්‍යාපනය හැදෑරීමට මා වාසනාවන්ත වීමි. ජීවිතය ජය ගන්නේ මෙ‍සේ යයි යථාර්තය තුළින් ඔහු අපට සාක්ෂි සහිතවම ඔප්පු කළේය. විටෙක අතැඟිලි අතරින් ගිලිහෙන්නට තනන ජීවිතය එසේ අත් ‍නොහැරිය යුතු බව‍ මා හට හැඟිණි. "උප පොලිස් පරීක්ෂක ප්‍රදීප් ද සිල්වා මහතා..". ඔහුගේ අධීක්ෂණය යටතේ පරිගණක අධ්‍යාපනය ලැබීමට භාග්‍යය හිමිවූවේද මා දයාබර සැමියා කොමාණ්ඩර් එදිරිසිංහ නිසාමය. රෝද පුටුවකට භෞතිකව සීමා වුවද තොරතුරු තාක්ෂණය තුළින් ඔහු ජය ගත් ලෝකය දැකීමෙන් ජීවිතයේ අගයන් හා හරයන් වටහා ගැනීමට මම සමත් වීමි. අද හය හතර නොදත් මා සිඟිත්තන්ටද දිනක එය පහදමි. එබැවින් මගේ දයාබර සැමියා වෙනුවෙන් ප්‍රදීප් ද සිල්වා මහතාට මගේ සිඟිත්තන් දෙදෙනාත් මමත් කෘතවේදී ප්‍රණාමය පිරිනමමු.

Wednesday, October 7, 2009